VGNN/Donar in de USA

Door Bart Dikkeboer

NB: dit verhaal van teamarts Bart Dikkeboer verscheen eerder in het tijdschrift Full Court Press.

VGNN/Donar gebruikte de gedwongen competitie-stop in november om een trip naar de Verenigde Staten te maken. Op uitnodiging van 'World Wide Sports' werden in 10 dagen, zes wedstrijden gespeeld tegen sterke college-teams. Dit reisverslag is een impressie van een van de begeleiders, Bart 'Doc' Dikkeboer, de teamarts.

Met enige scepsis vertrokken 9 spelers en 4 begeleiders op vrijdagavond 8 november naar Brussel omdat er geen vliegtuig te arrangeren bleek dat van Schiphol vertrok. Was dit het begin van een slechte organisatie met veel onaangename verrassingen? De ervaringen van andere Nederlandse teams die dit soort tripjes gemaakt hadden waren immers ook niet onverdeeld positief geweest en in de regionale pers was de vraag opgeroepen of het wel verstandig was om de competitie-stop te gebruiken voor een slopende reis kriskras door de USA. Net als de manager van de organisatie, die sterke gelijkenis met John Denver vertoonde, en Hank Dudek, een gastspeler van de Universiteit van Texas, kon VGNN/Donar bij terugkomst in Nederland evenwel terugzien op een zeer geslaagde en goed georganiseerde reis. De hotels waren van goede kwaliteit, en het eten zoals bekend 'fat' en 'fast' zodat onze headcoach Marten Scheepstra (Scapestra) het gewicht van een forse center wist te bereiken.

Om jetlag te voorkomen werd de Kissingermethode toegepast, dat wil zeggen dat men al voordat met een intercontinentale vlucht wordt begonnen de horloges op de tijd van de plaats van aankomst zet en het leef- en slaappatroon daaraan aanpast. Op de heenreis blijkt het geen enkel probleem om de 7 uren die de dag van vertrek extra duurt op te vullen. De binnenstad van Brussel biedt daar alle mogelijkheden toe! Na een vlucht met 2 uur vertraging werd de eerste voet op de betonnen bodem van Chicago Airport gezet, waar de Amerikaanse speler van VGNN/Donar, Charles - Chairman of the Boards - Bledsoe de historische woorden sprak: "It's good to be back in the world, maaaaan." Van jetlag is gedurende de dagen daarop niets te bespeuren, van vermoeidheid wel. Maar dat was vooral te wijten aan de intensieve wedstrijden, de lange vlieg- en autoreizen en het bezoeken van vele mall's. Want jonge kerels, die in Nederland met moeite met vrouw of vriendin meegaan winkelen, besteedden vele uren om in een luilekkerland van schoenen, shirtjes en broeken de laatste sportmode voor weinig dollars te kopen.

Tijdens een reis zoals VGNN/Donar maakte, zijn er naast het spelen van wedstrijden andere onvergetelijke momenten. Dat begon al enige uren na de landing in Chicago. Direct nadat de koffers waren afgeleverd in het hotel vertrek de groep naar het grandioze Chicago Stadium om met 18.128 andere bezoekers een NBA-wedstrijd bij te wonen tussen de Chicago Bulls en Orlando Magic. Dat is extra bijzonder omdat de thuiswedstrijden van de club van Michael Jordan en Scotty Pippen de komende 2 jaar zijn uitverkocht. Hoe we toch aan kaarten kwamen blijft een geheim waar alleen Dave 'Air' Tuinstra een antwoord op kan geven. Andere onvergetelijke momenten beleefden wij bijvoorbeeld vlak voor de landing in Phoenix, Arizona, toen tijdens de laatste bocht naar de landingsbaan een verkeersvliegtuig vlak onder onze DC 10 doorvloog. De eerste wedstrijd zou gespeeld worden in Flagstaff, ten noorden van Phoenix. Omdat iets (100 mile) noordelijker zich de Grand Canyon bevindt, werd besloten om voor de wedstrijd dit wonder van erosie te bezoeken. Dat men onder de indruk was werd wel duidelijk, want tijdens de wedstrijd tegen Northern Arizona waren de gedachten duidelijk bij iets anders dan de wedstrijd. Het waren niet alleen grote, imponerende zaken die de reis onvergetelijk maakten. Het ontbijt bij Lazy John B in het plaatsje Black Canyon City, een gehucht in de woestijn van Arizona dat het decor zou kunnen vormen voor een western en waar de kolibries vrij rondvlogen, zal ons lang heugen. Soms is iets indrukwekkend door afwezigheid; de aanblijk van slechts 4 fietsers gedurende 12 dagen Amerika is zeker anders dan we gewend zijn.

Voor elke wedstrijd werd het nationale volkslied de 'Star-sprangled Banner' gespeeld of gezongen, met het gezicht naar de 'Stars and stripes' gewend en met de hand op het hart. Herhaaldelijk moesten we de verbaasde organisatoren mededelen dat we geen bandje van het Wilhelmus of het Groninger 'Van Lauwerszee tot Dollard tou' bij ons hadden en ook geen vlag. "Realy?" "Realy!" De gespeelde versies van het Wilhelmus varieerden van een James Lastachtig geheel tot een uitvoering die zo vals was, dat zelfs iemand die het volkslied niet in zijn persoonlijke top 1000 heeft staan, de rillingen over de rug liepen.

Prestatiesport neemt in Amerika een veel belangrijker plaats in dan in Nederland. Hele steden zijn vervlochten met de universiteiten, waar sport de kern van vormt. Winnen is daarbij een 'must' en de voorwaarden om daaraan te voldoen zijn optimaal. Met bijvoorbeeld een budget van $ 150.000 alleen voor tapemateriaal en een vijftal 'trainers' die voor elke training en wedstrijd alle spelers tapen, wordt weinig aan het toeval overgelaten. Het presteren is niet alleen op de sportvloer een vereiste. Ook in het dagelijks leven doet men krampachtige pogingen om met behulp van een permanente glimlach goed voor de dag te komen om zodoende in een moreel verplichte façade de onzekerheid te verbergen.
Als Europees team kun je in de USA eigenlijk niet winnen. In Amerika is alles beter, groter en machtiger zoals iedereen je dagelijks laat merken. Een Nederlander die al jaren in de States woont, verklaarde: "Als je bij de start van de tweede helft niet met 20 punten voorstaat, kun je het wel vergeten." Voorbeelden daarvan maakten we helaas maar al te duidelijk mee op verschillende manieren. Soms werden bij een dreigende voorsprong opeens de NCAA-regels, waaraan de Nederlandse spelers niet gewend waren, alleen in de laatste minuten keihard toegepast. Een minimale beweging van een speler tijdens een vrije worp wordt bestraft evenals een dribbel van 5 seconden op de aanvalshelft. Zo zijn de regels: "That's the law." Nog opvallender was een incident in Arkansas. Met nog 2 minuten op de klok staat VGNN/Donar voor met 1 punt in een succesvolle inhaalrace. Dan wordt VGNN/Donar-speler Maury - poetry in motion - Selvin tijdens een drive door twee instappende verdedigers getorpedeerd. De VGNN/Donar-bank vliegt overeind. Foul! Dat is ook de call van de referee. Maar die schreeuwt heftig: "Foul..., offensive!!!....that way!!". De verontwaardigde reactie van de VGNN/Donar-speler wordt grimmig bestraft met: "...Technical..". "But ref, I only.." "Technical!!!" klinkt het opnieuw. Na 6 vrije worpen plus zijlijn is de eer van Amerika weer gered.

VGNN/Donar verloor alle 6 wedstrijden tijdens de trip door Amerika, maar de doelen bij vertrek waren ruimer gesteld. Door tegen sterke college-teams te spelen, met als basis een geconcentreerde intensieve verdediging, werd duidelijk dat elke fout een turnover betekent die je je niet kunt permitteren als je wil winnen. Ervaringen die voor een jong team zeker van groot belang zijn. Maar er was meer. Iets van de wereld zien was ook een bedoeling die gerealiseerd werd. Het belangrijkste was echter de groepsvorming. Deze wordt versterkt als je je als groep aangevallen voelt. Chris Spencer, de manager van het organisatiebureau die met ons meereisde en enigszins afstandelijk de zaken regelde, werd de personificatie van de 'ultimate enemy' en bevorderde daarmee zonder het te weten het 'wij-gevoel'. Op korte termijn zou de trip naar Amerika wel eens negatieve gevolgen kunnen hebben door de fysieke belasting. Zeker is, dat op wat langere termijn de effecten positief zullen zijn, zodat nu al van een uiterst leerzame trip kan worden gesproken.

De eerste wedstrijd op 11 november tegen Northern Arizona in Flagstaff (op 2100 meter hoogte) gaat in een rommelige; ongeconcentreerde sfeer verloren met 92-81. Maury Selvin scoort 17 punten en pakt 11 rebounds. Op 12 november wordt voor 1000 toeschouwers met 90-85 verloren van de Trojans van de Universiteit van Arkansas Little Rock. Charles Bledsoe scoort 22 punten en noteert 13 rebounds. Peter Koning 14 punten, 8 rebounds. Dino Bergens wordt bestraft voor overtredingen tegen de hem onbekende NCAA-regels, die in de laatste minunten worden toegepast. Op 14 november wordt voor 4000 toeschouwers in het Convocation Centre gespeeld tegen de Arkansas State Indians in Jonesboro (a dry city). Het incident met de offensive foul van Maury Selvin brengt de eindstand op 89-82. Er wordt steeds beter als team gespeeld hoewel de tegenstander ook steeds sterker wordt. Harry Kuiper scoort 16 punten. Het schotpercentage is 49%. In Cape Girarde wordt op 16-11 gespeeld tegen South East Missouri.
Charles Bledsoe verlaat voor de ogen van zijn vrouw en zoontje het veld met een staande ovatie van de 4240 toeschouwers voor zijn 32 punten en 16 rebounds. De felle verdediging van de thuisploeg levert 30 turnovers op. De vermoeidheid slaat toe na een reis in 'vans' van 8 uur in de stromende regen naar Cedar Falls, waar op 18 november met 102-64 wordt verloren van de Northern Iowa Panthers. Bledsoe raakt licht geblesseerd evenals Harry Kuiper. Rob de Bruin scoort 16 punten waarvan 4 driepunters van grote afstand waarover de 3500 toeschouwers zeer enthousiast zijn. Ron van der Schaaf, die zich bij het team heeft gevoegd, speelt sterk maar onwennig. De zesde en laatste wedstrijd op 19 november start chaoitisch als wij na een reis van 7 uur per auto vlak voor het begin van de wedstrijd arriveren in Milwaukee. De Panthers van Milwaukee Wisconsin profiteren met een zeer agressieve verdediging van de rommelige start van VGNN/Donar. Maury Selvin valt uit met een liesblessure. De jonge spelers (Evert Jan Siderius, Frank Kuiper en Dave Tuinstra) krijgen veel speeltijd maar kunnen de Panthers niet beletten in het scoren van 17 driepunters. Ron van de Schaaf gebruikt zijn ervaring om 32 punten te scoren.
Al één dag na terugkomst in Nederland, is het duidelijk dat de trip van VGNN/Donar naar de States niet alleen leuk en leerzaam was, maar ook een goede investering voor de toekomst bleek.